जस्ट लाईक दॅट १४

आत्तापर्यंत:
भाग १, भाग २, भाग ३, भाग ४, भाग ५, भाग ६, भाग ७, भाग ८, भाग ९, भाग १०, भाग ११, भाग १२, भाग १३

"सो आपण सुरुवात कुठून करायची आहे?" आदित्यने तळहात एकमेकावर चोळत विचारलं.

"आदि, हे जास्त ऑकवर्ड होत चाललंय...आपण त्या दिवशी रात्रीच का नाही हा विषय बोलून टाकला??"

"दोन गोष्टी..एक तर मी रेडी नव्हतो...दुसरी गोष्ट...मला असं लक्षात आलं की बऱ्याच दिवसांनी आपल्याला एकमेकांबद्दल नवीन वाटण्यासारखं काहीतरी आहे...तुला गंमत वाटेल पण त्याच दिवशी संध्याकाळी मला जीतने ऐकवलं होतं की नाविन्याच्या अभावामुळे तुझ्या आणि रमामध्ये एक प्रकारचं..काय बरं....हां...अनइझीनेस आलाय..मग त्या दिवशी रात्री जेव्हा तू हा विषय बोलायचा का म्हणून विचारलंस तेव्हा मला पुन्हा ते नाविन्य रीज्युविनेट झाल्यासारखं वाटलं...तूच बघ ना..आपण दोघेही त्या दिवसापासून एकमेकांची प्रत्येक हालचाल बारकाईने पाहतोय आणि त्यावरून आज आपण एकमेकांना काय गोष्ट सांगू? कुणाबद्दल सांगू?याचा अंदाज बांधण्याचा प्रयत्न करतोय...माणसाचा जनरल स्वभाव आणि चौकसपणा!! मला तरी मजा आली या सगळ्यात..पण मी कबूल करतो की तू काय सांगशील याचा मी जराही अंदाज बांधू शकलेलो नाही!!" 

"हं...कुठल्या पुस्तकात वाचले होतेस असे प्रयोग?" रमाने थट्टेच्या स्वरात विचारलं.

"आठवत नाही गं..गमती गमतीत खूप वाचन झालं माझं! तिला कधीच आवडलं नव्हतं" आदित्य बोलून गेला. रमाने डोळे मोठे करून त्याच्याकडे पाहिलं. 

"आता आपण बोलणारच आहोत ना या विषयावर" आदित्य खजील होत म्हणाला    

"ओके..मग आता 'नमनाला घडाभर तेल'?की करायची सुरुवात?"

"क्या बात है! तू एक मराठी म्हण योग्य ठिकाणी वापरली आहेस..."

"योग्य ठिकाणी वापरली आहे म्हणजे तुला त्याचा अर्थ कळला असं समजते मी...आणि तुझ्याबरोबर राहून असलं बोलायची सवय लागलीय मला" ती हसत म्हणाली.

पुण्यात स.प.कॉलेजच्या मागे असणारं सी.सी.डी! आदित्यचा मित्र लोकेश कुठल्यातरी कल्चरल इव्हेंटचा कोऑर्डीनेटर होता. अमृता त्यासंदर्भात काहीतरी विचारायला एक दिवस तिथे आली तेव्हा तिची आणि आदित्यची पहिल्यांदा ओळख झाली. मग दुसऱ्या वर्षी डिव्हिजनस चेंज झाल्या आणि ती त्याच्या वर्गात आली. ८-१० जणांचा एक मोठा ग्रुप बनला. ग्रुपमधले बरेच पुण्याच्या बाहेरचे होते. ते सुट्ट्या लागल्या की घरी पळायचे.त्या सुट्टीतल्या भेटीगाठींमुळे आदित्य आणि अमृताची मैत्री घट्ट झाली. 

"आय कान्ट बिलीव्ह ३ वर्षं संपली..." अमृता सी.सी.डीच्या सोफ्यावर तिची पर्स फेकत म्हणाली.

"हं..मी टू" आदित्य मागून येऊन तिच्या समोरच्या खुर्चीवर बसला. 

"सगळे इतक्या घाईघाईने घरी पळतील असं वाटलं नव्हतं"

"घरची ओढ ती घरची ओढ...आपण त्यांना ब्लेम करू शकत नाही"

"मे बी...मी कधीच पुण्याबाहेर राहायला गेले नाही...सो मला अजिबात कल्पना नाही या गोष्टीची"

"मी तीन वेळा घर बदललंय गेल्या १२ वर्षांत! मला उलट या वर्षी खूप भारी वाटतंय की घर बदलायला माझं शाळा किंवा कॉलेजचं वर्ष संपायची कुणी वाट बघत नाहीये" आदित्य टेबलवरच्या मेनुकार्डशी चाळा करत म्हणाला. 

"सो काय प्लान?" अमृताने विचारलं.

"कफे लाते आणि चीज टोस्ट" 

"अरे इथलं नाही रे...जनरल पुढे" ती त्याला वेड्यात काढल्याच्या स्वरात म्हणाली.

"माहितीय गं..मी गंमत करत होतो...पुढे प्लान विचारशील तर माहीत नाही"

"म्हंजे?"

"म्हंजे बाबा म्हणत होते की एमबीए कर...पण मी सीइटी दिली नाहीये..मग त्यात एक वर्ष जाईल..मग माझा मामा म्हणाला की आधी एमएससी करून घे...ते संपता संपता सीईटी दे...एखाद वर्ष जास्त जाईल पण करिअरला बरं"

"अरे मुला, सीइटी द्यायची होती तर या वर्षी दिली असतीस ना...आपण एकत्र अभ्यास नसता का केला? मी दिली तेव्हा बोलला असतास तर.."

"पण माझा काही प्लान नव्हता तेव्हा"

"हं"

"पण तुला काय वाटतं?? हा आधी पीजी आणि मग एमबीए हा प्लान ओके आहे ना?"

"मी कसं सांगू? तू ठरव...तुला लाईफमध्ये काय करायचंय त्याच्यावर अवलंबून आहे..."

"हे ठरवणं वगैरे मला जमत नाही"

"अरे आदित्य..म्हणजे तुला नंतर काय टाईपचा जॉब करायचाय? पुण्यात राहणारेस की बाहेर मुंबई, बँगलोरला वगैरे जायची तयारी आहे तुझी?"

"मुंबईत मी राहिलोय..सो मला चालेल.बँगलोर...न्यू प्लेस...पायाला चाकं तर कळायला लागल्यापासून लागली आहेत...सो-"

"इन शॉर्ट...माहित नाही" ती हेटाळणीच्या स्वरात म्हणाली. त्याने खांदे उडवले. वेटर ऑर्डर घ्यायला आला आणि विषय थांबला.

"आदि, आपण अलीकडे खूप जास्त वेळ फोनवर बोलतो असं नाही वाटत का तुला?"

"रिअली?मला नाही जाणवलं आत्तापर्यंत" आदित्य हसत म्हणाला.

"अरे, माझ्या परीक्षा झाल्यात..तुझी परवा व्हायवा आहे..सो आपण बोलल्याने तुझा वेळ वाया जात असेल तर सांग मला असं म्हणत होते मी.."

"वेळ वाया जातोय का ते आत्ता नाही सांगता येणार!"

"म्हंजे?"

"अमु, आपला वेळ सत्कारणी लागलाय की वाया गेलाय हे कळायलासुद्धा काही वेळ जावा लागतो" अमृताला एवढं अवघड वाक्य झेपलं नाही!

"आदि प्लीज..तुझं बाबांच्या दुकानात बसणं अलीकडे खूप वाढलंय..तिथे बसून तू जेवढी पुस्तकं विकत नसशील तेवढी वाचतोस बहुतेक" 

"हं..खरंय!"    

"आय विश...सीमाचं अफेअर सुरु झालं नसतं..." तिने नवीन विषय काढला. 

"का बरं??" 

"आम्ही पूर्वीइतकं बोलत नाही आता...तिचा सगळा वेळ तिच्या 'बेबी'ला सांभाळण्यात जातो"

"ती तिच्या बॉयफ्रेंडला बेबी म्हणते?विचारलं पाहिजे तिला..." आदित्यने भोळेपणाचा आव आणत भंपक प्रश्न विचारला.  

"आदि, कम ऑन...तू तिला काहीही विचारणार नाहीयेस!"

"अमु, तू मला असली काही हाक मारणार नाहीस ना कधी?" आदित्यने विचारलं.

"नाही..बेबी नक्की नाही म्हणणार..पण तू हेवी पुस्तकी डायलॉगस मारत राहिलास तर आजोबा नक्की म्हणेन"   

"तू मला आधी प्लान सांगितला असतास मी जरा चांगले कपडे घालून आले असते" अमु चेहऱ्याभोवती स्कार्फ गुंडाळून घेत म्हणाली.

"मला माहित नव्हतं बाईसाहेब..लोक्याचा फोन आला की सम्या आलाय पुण्यात...त्याने सुप्रियाला पण शेवटच्या क्षणाला कळवलं...ती डायरेक्ट ऑफिसमधून येणार होती.."

"सुप्रिया हाफ डे टाकून घरी जाऊन आली...मी एकटीच अवतारात होते त्या अख्ख्या हॉटेलात!" ती वैतागत बाईकच्या आरश्यात बघून स्कार्फ नीट करत म्हणाली.  

"सॉरी..चुकलं माझं! तू बसतेस का आता?" त्याने बाईकला किक मारली.

"आदि..हे तुझं नेहमीचं आहे!" म्हणत ती त्याच्या खांद्यावर हात ठेवत मागे बसली.

"जेवण भारी होतं ना..."

"घरी सांगायचं का चिरंजीव काय जेवले ते...??" अमु अजून रागातच होती.

गाडी रस्त्याला लागल्यावर आदिने पुन्हा नवीन विषय काढला.

"सम्याचं बरंय ना...बाबांनी धंदा टाकलाय तो सांभाळायचाय...लग्नासाठी स्थळं बघतायत..."

"तूसुद्धा ते करू शकतोस...पण तुमच्याकडचे 'स्वकष्टाने' 'स्वयंपूर्ण' व्हायचे संस्कार आहेत असं काहीतरी तू मला मागे ऐकवलं होतंस..." ती शब्दांमधल्या 'स्व' वर जोर देत म्हणाली. 

"अमृता आपण नको बोलायला हा विषय..."

"आदित्य..हाच घोळ आहे...तुला समीर सेटल होताना दिसतोय तर तुला वाईट वाटतंय..तूसुद्धा होऊ शकतोस...पण तुला व्हायचं नाहीये...आता एमएससी संपल्यावर तुझे एमबीएचे प्लान्स आहेत...म्हणजे अजून दोन वर्षं..."

"मग मी काय करायला हवंय?? आदित्य वैतागला.

"दरवेळी मी का सांगायचं तुला?" अमृता आधीच उचकली होती.

"मग कुणाला विचारू?" 

तिने काही उत्तर दिलं नाही आणि त्यानेही पुन्हा नवीन विषय काढला नाही. त्याने तिला घराच्याजवळ कोपऱ्यावर सोडलं.

"घरी जाऊन सेटल झालो की फोन करतो.."

"आदि...आज नको फोन" त्याच्या कपाळावर आठ्या आल्या.

"काय झालं?"

"मला मम्मी विचारत होती की रोज रात्री बाल्कनीमध्ये उभं राहून कुणाशी बोलत असतेस..."

"मग तू काय सांगितलंस?"
"काय सांगू? पप्पापण समोर होते..मी आतल्या रूममध्ये काहीतरी आणायच्या नावाखाली गेले ती बाहेरच आले नाही..."

"ओह"

"निघू मी...नाहीतर आता कुणीतरी बघेल आपल्याला.."

"बरं.. मीपण निघतो! बाय.."

"गुड नाईट" 

आदित्य आठवणीत हरवून गेला होता.त्याच्या डोळ्याच्या कडा त्याला पाणावल्यासारख्या वाटल्या. रमासमोर आपल्याला रडायला यायला नको म्हणून त्याने तिला करंगळी दाखवून खुण केली आणि रेस्टरूममध्ये गेला. आरशासमोर उभं राहून स्वतःकडेच थोडा वेळ पाहत राहिला. अमृताशी असणारं त्याचं नातं पहिल्यांदाच कुणालातरी त्याने इतकं खोलात जाऊन सांगितलं होतं.मुळात नातं ही मोजमाप लावायची गोष्ट असू शकत नाही. नातं असतं किंवा नसतं! माणूस जन्माला येण्याआधीपासुनच नाती त्याला चिकटलेली असतात. मग तो जसा मोठा होत जातो तशी नवीन नाती बनत जातात आणि बनलेली जुनी नाती इव्होल्व्ह होतात. पण इव्होल्व्ह झालेल्या नात्याला दर टप्प्याला नवीन नावं कुठून आणायची? मग माणसाच्या आयुष्याची जशी बालपण,तारुण्य, प्रौढत्व, वृद्धत्व अशी ढोबळ विभागणी केलेली आहे तशी नात्यांनाही ढोबळ नावं दिली जातात. तोंडओळख, मैत्री, घट्ट मैत्री, प्रेम असा चढता क्रम! या ढोबळ विभागणीनेच सगळा घोळ करून ठेवलाय!! आदित्यला जाणवलं - तो आणि अमृता एकमेकांना आवडत होते. पण घट्ट मैत्रीच्या पुढचं डिफाईन्ड नातं डायरेक्ट 'प्रेम' असल्यामुळे त्यांनी बिचकून त्यांच्या नात्याला आधीही धड नाव दिलं नाही आणि आताही तीच परिस्थिती होती..फक्त उलट क्रमाने! नुसती तोंडओळख म्हणण्याइतकं नातं तकलादू नव्हतं आणि मैत्री म्हणावं तर त्या नात्याची बेसिक विश्वासार्हता राहिली नव्हती!  

"तू काय करते आहेस?आपला सेकंड हाफ राहिलाय नाही का?" त्याने किचनमध्ये गेलेल्या रमाला विचारलं.

"हो...कॉफी करतेय...झालीच आहे...आले दोन मिनिटात.."

"आपल्या घरात कॉफी आहे?" त्याने हसत विचारलं. 

"हो आहे...मी आणली होती इंडियाहून येताना...मला वाटलं होतं की इथे चहाची थट्टा होईल..."

"पण तुला मी भेटलो..."

"हं" रमाच्या डोळ्यासमोरून गेले ३ महिने झर्रकन सरकून गेले. पण आता तिला खूप मागे जायचं होतं. निदान ४-५ वर्षं मागे!

कॉलेज कॉरिडॉरमधून चालत असताना रमाला मागून येऊन एका मुलाने थांबवलं.

"रमा फडके? राईट?"

"येस??"

"मी श्रीधर. आपण सेम क्लासमध्ये आहोत"

"आय नो..मी बघितलंय तुला क्लासमध्ये" रमाच्या आवाजातला प्रश्नार्थक स्वर अजून गेला नव्हता. 

"ओह..ग्रेट" तो स्वतःशीच खुश होत हसत तिथे उभा राहिला. रमाला त्याला काय हवंय ते कळेनाच! तिने काही सेकंद वाट पाहिली आणि ती पुढे चालायला लागली. श्रीला ते लक्षात आल्यावर त्याने गडबडीने तिला थांबवलं.

"हे..हे रमा...वेट..मला बायोकेमच्या नोट्स हव्या होत्या..मला तुझी पार्टनर तनुजाने तुला विचारायला सांगितलं आहे"

"ओह..ओके..पण आत्ता माझ्याकडे नाहीयेत नोट्स"

"हरकत नाही..आपण परत भेटू ना..." त्याने तत्काळ पर्याय काढला. रमाने डोळे मोठे करून त्याच्याकडे पाहिलं "आय मीन..पुढच्या वीकमध्ये..."  

"चालेल..किंवा मी तनुला देऊन ठेवते..तू झेरॉक्स करून घे.."

"अ..नाही..नको..मी डायरेक्ट तुझ्याकडूनच घेईन..इफ यु डोंट माइंड"

"शुअर...मंडे वर्कस?"

"या..."

"सी यु देन"

"सी यु..श्रीध-"

"कॉल मी श्री..कीप्स इट सिम्पल"

"ओके" म्हणून ती पुढे चालायला लागली. संध्याकाळी तिने तनुजाला फोन केला.

"तू बायोकेमच्या नोट्स पब्लिक का करते आहेस?" रमाने विचारलं.

"मी काय केलं?"

"मला आज श्रीधर भेटला होता आपल्या वर्गातला..त्याने माझ्याकडे नोट्स मागितल्या"

"रमा, तुला कुणाला नोट्स द्यायच्या नसतील तर सांग मला...आय मीन मला त्या चांगल्या वाटल्या म्हणून मी श्रीला सांगितलं होतं.बाकी कुणाला बोलले नाहीये.. तो माझ्या सोसायटीत राहतो" 

"हरकत नाही गं ..तो एकदम विचारायला आला म्हणून मला प्रश्न पडला.."

"रमा..चांगला मुलगा आहे तो...माझ्या भावासारखा आहे...मी लहानपणापासून ओळखते त्याला.."

"अगं..इट्स ओके..मला काही प्रॉब्लेम नाहीये.."
पुढच्या आठवड्यात नोट्सची देवाणघेवाण करायला तनु, रमा आणि श्री कॉलेजच्या कॅन्टीनमध्ये भेटले.

"तनु तुला तर कॉफी..रमा तू चहा की कॉफी?" श्रीने विचारलं.

"अ..चहा आय गेस..."

"कॅफिन कॉनशिअस???" त्याने विचारलं.  

"चहामधलं कॅफिन पुरतं मला" तिने उत्तर दिलं.

"आज आपण कॉफी का पिणारे?"

"तुझा मेंदू थकल्याचं मला जाणवलं..माझंही तेच होईल बहुतेक...सो गोड कॉफी केली...जास्त कॅफिन आणि जास्त साखर" 

"ओके..इंटर्वल संपला...लेट द स्टोरी बिगीन"

"आदि, हे पुस्तकं, गोष्टी वगैरे तुझं काम...म्हणजे मला असं प्रसंग उभं करून वगैरे सांगणं जमणार नाही....मी सोप्पं सांगते...त्याचं नाव श्रीधर...सगळे त्याला श्री म्हणतात...म्हणजे हे मी 'बेबी' सारखं ठेवलेलं निकनेम नाही.आम्ही फर्स्ट यिअरला भेटलो. माझी पार्टनर त्याच्या कॉलनीत राहते. तिच्यामुळे आमची ओळख झाली. तिची सेकंड यिअरला डिव्हिजन चेंज झाली पण श्री आणि मी एकाच वर्गात राहिलो. नंतर मी एमएससी केलं आणि त्याने मुंबईतच एमबीए केलं..मार्केटिंग! गेल्याच महिन्यात त्याने जॉब चेंज केलाय....त्याचे आई-बाबा दोघेही जॉब करतात. मी ओळखते त्यांना-" 

"ओ....वेट वेट...तू त्याच्या घरच्यांना भेटली आहेस?"

"हो..का?"

"भारी आहे...मी कधी माझ्या कुठल्या मैत्रिणीला माझं घर लांबून पण दाखवलं नाही..."

"ते तुझ्या गोष्टीतून कळलं मला..."

"आणि मला काहीच मजा येत नाहीये...म्हणजे तू त्याच्या घरी गेलीस...कधी?का?पहिल्यांदा गेलीस तेव्हा काय झालं?मला जरा डीटेल्स सांग ना.."

"आदि, मला नाही जमत रे.."

"अगं..प्रयत्न कर...जमेल..."

सेकंड यिअरची दिवाळी. रमा पहिल्यांदा श्रीच्या घरी गेली होती. घराची बेल वाजवताना रमाच्या मनात धाकधूक होती. श्रीने येऊन दार उघडलं.

"फायनली..आलीस तू..तनु कधीच आलीय.."

"सॉरी...रिक्षा मिळाली नाही लगेच"

"फोनपण लागत नव्हता तुझा"

"अरे..आज लाईन्स बिझी असणारेत..."

"हो..ते आलं माझ्या लक्षात"

"तनु कुठाय?"

"आत आईला हेल्प करते आहे"

रमाला तो स्वैपाकघरात घेऊन गेला. 

"मातोश्री...ही रमा" रमाने वाकून नमस्कार केला आणि बाजूला उभ्या तनुला हात केला.

"मोठी हो..आणि हॅप्पी दिवाली"

"सेम टु यु काकू"

"श्री...या दोघींना घेऊन बाहेर जा..तनु तुझी मदत खूप झाली..." श्रीच्या आईने तिघांना बाहेर पाठवलं.

थोड्या वेळात समोर फराळाच्या डिशेस आल्या.

"तुला गोड आवडतं की तिखट??"
"तिखट" प्रश्न कुठलाही असो, तिचं उत्तर तयार असायचं.

"आमचा श्री गोड्या आहे...म्हणजे एवढं सगळं करून त्याला रसगुल्ले खायचे होते...बाबा लेकाचा हट्ट पुरवायला लगेच बाहेर गेलेत...या दिवाळीला ते घरी आहेत...त्यांनी तर फटाके पण आणलेत.."

"बाबा..गेल्या काही वर्षांत दिवाळीला घरी नसायचेच...कायम कुठेतरी टूर चालू..."

"हं" तेवढ्यात बेल वाजली. 

"विद्याधर आला वाटतं..." म्हणून त्याची आई दार उघडायला गेली. श्रीचे बाबा आत आले. श्री दिसायला त्याच्या बाबांची कार्बन कॉपी होता.

"विद्या...या श्रीच्या मैत्रिणी..."

"अरेच्या...श्रीला फक्त मैत्रिणी आहेत? मित्र कुठे गेले?" बाबांनी चेष्टा करायला श्रीकडे पाहत विचारलं.

"बाबा, सगळे संध्याकाळी यायचे आहेत...मग आम्ही इथून पुढे निखिलच्या घरी जाणारोत..."

"बरं...आणि आपण फटाके आणलेत त्याचं काय?"

"बाबा, मी रात्री वेळेवर घरी येईन परत फटाके फोडायला"

"मग हरकत नाही"

रमाची श्रीच्या बाबांशी ओळख झाली. ती कुठे राहते, घरी कोण असतं वगैरे जुजबी चौकश्या झाल्या.

"तुम्ही एका वर्गात आहात तर"

"अ..हो बाबा...आम्ही एका प्रोजेक्टवर एकत्र काम करतोय"

"छान..करा करा...बरं..अगं यांना रसगुल्ले दे की..मी गेलो एवढा घाईने आणि या दोघी न खाताच जातील.तनुजाचं ठीके एक वेळ..हाक मारली की हजर होईल"

"अरे रमा गोड आवडत नाही म्हणते...तनुला देते मी...ती आता काही हाक मारल्यावर लगेच यायच्या वयातली राहिली नाहीये..."

"काय गं मावशी...मी येते बरं का.." तनुजाने स्वतःला डिफेंड केलं.

"हरकत नाही...तू यांना रसगुल्ले दे...रमाला पण दे...एखाद्या रसगुल्ल्याला नाही कोण म्हणणारे? आणि श्री...मी जरा आत जाऊन मेल्स चेक करतो..तुम्ही गप्पा मारा...रमा येत जा गं अधून मधून" रमाने मान डोलावली.

श्रीसुद्धा नंतरच्या सहा महिन्यात रमाकडे येऊन गेला. रमाच्या आईला तो आवडला होता. श्री येऊन गेला त्या दिवसापासून आईने 'तुझ्या लग्नासाठीचं सगळ्यात मोठं काम संपलं' हे रमाला तीन-चार वेळा तरी ऐकवलं होतं. रमा शिकायची थांबत नाहीये हे बघून तिची आई हताश होऊन तिच्याशी भांडली होती. रमाचं अमेरिकेला यायच्या आधी सगळ्यात मोठं भांडण तिच्या आईशी झालं.

"रमा, खूप शिकलीस...काय गरज आहे आता उठून चार-पाच वर्ष अमेरिकेला जायची?"

"आई, खूप चांगली संधी आहे...नवीन गोष्टी शिकायला मिळतील..बरं तुला आणि बाबांना मला डॉक्टर करायचं होतं ना? मग आता मी डॉक्टर होणारे.."

"रमा, ते वेगळं होतं..तेव्हा तू १८-१९ वर्षांची होतीस...तुला डॉक्टर व्हायचं नव्हतं...चांगले मार्क मिळाल्यावर सगळे मेडिकल आणि इंजिनिरिंग करतात म्हणून तू बीएससी केलंस..."

"आई..डॉक्टर असणाऱ्या माणसाला अनोळखी लोकांशी नीट कनेक्ट होता आलं पाहिजे...मी ओळखीच्या वातावरणात कधी कनेक्ट झाले नाही..मी चांगली डॉक्टर होऊ शकले नसते" 

"आत्ता तो विषय नाहीये रमा..आत्ता विषय हा आहे की आता अमेरिकेला जाऊन डॉक्टर होण्यात तू काय अचीव करणारेस?"

"विषय तोच आहे...मी आत्ता तेच करतेय जे मला अचीव्ह करायला जमू शकतं.."

"मग इथे कर ना पीएचडी"

"आई, मी मुंबईच्या एका चांगल्या कॉलेजमध्ये शिकले...तिथल्या डिपार्टमेंटचा हेड जर का मला अमेरिकेला जायला सांगतो आहे तर नक्कीच काहीतरी कारण असेल ना?"

"मला ते काही माहित नाही...मला तुझं हे अमेरिकेला उठून जाणं पसंत पडलेलं नाहीये"

"मला तुझा विरोध पसंत पडलेला नाही" रमा उठून निघून गेली.

थोड्या वेळाने तिचा मोबाईल वाजला. श्रीचा फोन होता.

"श्री, आत्ता मी अजिबात मूडमध्ये नाहीये"

"माहितीय मला...काकुंशी भांडलीस ना?"

"तुला कसं कळलं?"

"काकूंकडे माझा नंबर आहे-" श्रीला रमाने पूर्ण बोलून दिलं नाही. 

"श्री...डोंट इव्हन ट्राय...आपण ऑलरेडी या विषयावर भांडून झालं आहे.." त्यांचं थोड्या दिवसापूर्वीच रमाचं अमेरिकेला जाणं आणि लग्नाचा विचार नसण्यावरून भांडण झालं होतं.

"मी भांडायला फोन नाही केलाय रमा...आणि तुला समजवायला तर नाहीच नाही..."

"मग फोन का केलास?"

"जस्ट टू बी विथ यु.." काही वेळ फोनवर कुणीच काही बोललं नाही. मग एकदम श्रीने विचारलं.

"रमा, आईला व्हिडिओ चॅटिंग शिकवलंस का गं?"

"नाही..."

"मग प्लीज शिकव तिला..ती खूप मिस करणारे तुला...खरंतर आम्ही सगळेच खूप मिस करणारोत तुला"

"श्री..तुला काय वाटतं की मला सगळ्यांपासून लांब जायला खूप मजा येतेय? पण मला हे करायचं आहे...तू पण ट्रेनिंगसाठी दिल्लीला गेला होतास ना सहा महिने...मी ४ वर्ष जातेय एवढंच"

"रमा..." श्रीने वाक्य अर्धवट सोडून दिलं.

"काय?"

"जस्ट टेक केअर..काही बोलावसं वाटलं तर फोन कर..बाय"

रमाला एव्हाना रडायला यायला लागलं होतं. ती उठून आत जायला लागली. ती आदित्यला काही म्हणणार तेवढ्यात आदित्य म्हणाला-

"रेस्टरूम ना?" तिने मान डोलावली. "एक काम कर...इथेच बस...मी बाहेर फेरी मारून येतो..." ती काहीच बोलली नाही. तो उठून निघून गेला.

थोड्या वेळाने तो परत आला. तेव्हा रमा शांतपणे शून्यात पाहत बसली होती.

"आलास?"

"हो, मगाशी आपण बोलायला सुरुवात केली तेव्हा मी तुझी गोष्ट ऐकायला रेडी होतो. पण कुणालातरी आपली गोष्ट सांगताना आपणच पुन्हा त्यात समोरच्यापेक्षा इतके जास्त गुंतून जात असू हे मला माहित नव्हतं. इट वॉस लाईक...लिविंग इट ऑल ओव्हर अगेन"

"खरंय" 

"रमा, लोक डायऱ्या लिहितात...मला ती आतापर्यंत जगातली सगळ्यात युसलेस साहित्यनिर्मिती वाटायची...म्हणजे आपणच आपल्या मनातलं आपल्यालाच वाचायला लिहायचं...माझा प्रश्न असायचा कुणाला वाचायला द्यायचं नाहीये तर लिहिता कशाला? पण आत्ता जाणवतंय की डायरी हे जगातलं सगळ्यात प्राईसलेस लिटरेचर रायटिंग आहे...ते तुम्हांला दाखवत राहतं की तुम्ही कोण होतात?मोर ओव्हर तुम्ही 'काय' होतात..?" 

रमाने त्याच्याकडे खिन्नपणे हसत पाहिलं.  

"सो..तुझ्या घरच्यांना माझी गोष्ट सांगायची की नाही ते तू ठरव..किंवा तुझी हरकत नसेल तर आपण दोघे ठरवू.पण आत्ता नको. आपण दोघेही दमलोय...आपल्याला कॉफीपेक्षा काहीतरी डेंजर प्यायची किंवा करायची गरज आहे..." आदित्य मुठी आवळत म्हणाला.

"विचार काये परचुरे??" रमाने विचारलं.

"अ..बिअर..अ...म्हणजे...थंडी पण खूप वाढायला लागलीय ना..."

"आदि..पांचट सोल्युशन्स नकोत.."

"ठीके राहिलं..मग अजून काय करता येईल...??' त्याने तिच्याकडे एक भुवई वर करून पाहत विचारलं.

"तुला काय करावसं वाटतंय अजून?"

दोघांनी हसून एकमेकांकडे पाहिलं. दिवसभराच्या स्वतःच्याच लाईफ रीकॅपमधून बाहेर यायला दोघांना एकमेकांचं बरोबर असणं या क्षणाला पुरेसं होतं. 

क्रमशः