अजय:
"शब्दावाचून कळले सारे, शब्दांच्या पलीकडले..प्रथम तुला पाहियले आणिक घडू नये ते घडले" सकाळी रेडिओ लागला होता! दिवसाची सुरुवात अशी छान झाली ना तर दिवस चांगला जाणार याची खात्री सकाळीच पटून जाते आणि आजचा दिवस चांगला जाण फार महत्वाचं आहे. खूप कामं करायची आहेत आज!
"जया, शिरा करून ठेवलाय तो खा आणि मग जा कॉलेजला.मी निघते" आईची हाक. बाथरुममधून बाहेर पडताना सहज मनात विचार आला की या working women चं जितकं कौतुक व्हायला हवं तितकं होत नाही. गोची अशी असते की कामाच्या ठिकाणी त्यांची तुलना अविवाहित मुलींशी किंवा करीयरच्या नावाखाली संसार अक्षरशः ओवाळून टाकलेल्या विवाहित बायकांशी होते तर घर सांभाळण्याच्या बाबतीत त्यांना नेहमी हलकं माप दिलं जातं कारण निव्वळ घरी बसून दुपारी टीव्हीवरचे 'खवैय्ये' कार्यक्रम बघणाऱ्या, मुलांना सकाळचा नाश्ता, दुपारचं आणि रात्रीचं जेवण, संध्याकाळच दुध वेळेवर देणाऱ्या बायकांना लोक उत्तम गृहिणी मानतात! त्यात अलीकडे धोंडो केशव कर्वे आणि सावित्रीबाईंची जागा भाउजी आणि 'ककारी' मालिका निर्माती यांनी घेतलीय, त्यामुळे समाजप्रबोधन वगैरे जरा कठीणच दिसतंय!'असे बोजड विषय मनात आणायचे नसतात अजय" मी स्वतःलाच बजावलं!भरपूर बेदाणे घातलेला शिरा आणि कोको पावडर घातलेलं दुध घेऊन अस्मादिक कोचावर स्थानापन्न झाले आणि मी आजचा दिवस साधारण प्लान केला.
दरवेळी ओळख करून देण्यापूर्वी असं लांबलचक प्रवचन करायची ही वाईट सवय लागलीय मला! असो..मी अजय. अजय सुनिता रमाकांत आजगावकर. मला माहितीय की तुम्हाला ऐकायला विचित्र वाटलं पण हो तेच माझं नाव आहे! मी दादरच्या J L कॉलेजला B Sc च्या शेवटच्या वर्षाला आहे! माझा अभ्यास सध्या अत्यंत हळूहळू चाललाय आणि बहुदा चांगले मार्क मिळण्यासाठी यंदा मला इच्छा आणि विश्वास दोन्ही नसताना देवापुढे हात जोडावे लागणारेत!
मी खूपच कन्फ्युस करतोय असं तुम्हाला वाटतंय का?ठीके थोडं स्पष्ट करायचा प्रयत्न करतो. माझ्या नावात मी आई आणि वडील असं दोघांचं नाव लावतो कारण वडिलांचं नाव लावायला कायदा आणि संस्कार दोन्ही भाग पाडतात तर आईचं नाव मी निव्वळ आदर आणि प्रेमापोटी लावतो! बाबांबद्दल प्रेम किंवा आदर वाटायला आवश्यक सहवास कधी लाभलाच नाही अर्थात मला त्याचं अजिबात दुःख वाटत नाही! नशिबावर विश्वास असला तरी मी स्वतःला दैववादी म्हणवत नाही. 'Take life as it comes- आयुष्य जस येतंय तसच आपण त्याला समोर जाऊया" असं साध आणि सोप्पं तत्व आहे माझं. काही चांगलं घडलं तर मी देवाचे आभार मानत नाही आणि काही वाईट घडलं तर देवाला दोष देत नाही! ज्या गोष्टी मला मनापासून हव्या असतात त्या मिळवण्यासाठी वाटेल ते प्रयत्न करायची माझी तयारी असते. आणि मी हा असाच आहे..थोडासा हटवादी आणि बराचसा प्रयत्नवादीसुद्धा!
कॉलेजला जायचं म्हटलं की अलीकडे कॉर्नरलाच आधी चक्कर होते. आजही तेच झालं! पाय सवयीने कॉर्नरला वळले! तमाम कॉलेजच्या मुलांची जिव्हाळ्याची जागा म्हणजे कट्टा, अड्डा, टपरी वगैरे...तसा हा आमचा कॉर्नर! कित्येक उन्हाळे-पावसाळे या कॉर्नरने पहिले असतील! तंबीच्या चहाचा आणि छोट्या गोल्ड फ्लेकचा वास कॉर्नरच्या श्वासात भिनलाय! रेडिओवरची गाणी आणि इथे बसून मुलांच्या तोंडातून बाहेर पडणाऱ्या 'शेलकी'तल्या शिव्या ऐकायची सवय कॉर्नरला झालीय! अनेक कडू-गोड क्षणांचा, आंबट चर्चांचा हा कॉर्नर साक्षीदार आहे! आणि या सगळ्याचा तितकाच अविभाज्य भाग आहे आमचा 'तंबी' -चहावाला! मध्यंतरी पालिकेच्या मोहिमेत तंबीची गाडी गेलीच असती पण या विभागाचा नगरसेवक पूर्वीचा "कॉर्नरकर"! तंबीची गाडी वाचली आणि मायावतीच्या फोटोच्या शेजारी नगरसेवकाचा फोटो आला. आता गाडीवर मारुती, मायावती आणि नगरसेवक हे तीन फोटो आणि कुठल्यातरी दैनिकाच्या पुरवणीत तंबीच्या गाडीवर लिहिलेल्या लेखाची फ्रेम असे तब्बल चार फोटो आहेत!तंबीच्या हाताखाली सकाळी जग्या आणि दुपारनंतर मन्या अशी दोन मुलं कामाला असतात. 'तुम्ही मुले खूपच शोर करता" वगैरे मराठीपण तंबी हल्ली बोलायला शिकलाय. त्यामुळे रेडिओ बरोबर स्वतः तंबी पण मनोरंजक भाग झालाय कॉर्नरचा!
अमित, महेश, सचिन अशा सगळ्यांचं झकास चाललंय! लास्ट यीअरच्या टेन्शनच्या नावाखाली महेश हल्ली दिवसाला ६ सिगारेट्स ओढतो. आम्ही त्याला अग्निहोत्री म्हणून हाक मारतो! माझा सध्या थोडा वेगळाच प्रॉब्लेम झालाय. तुमचे दोन सर्वात चांगले मित्र- मैत्रीण एकमेकांच्या प्रेमात पडले तर? म्हणजे परिस्थिती प्रेमाचा त्रिकोण वगैरे अशीही काही नाहीये!मी माझ्या जगात अपार सुखी आहे आणि ती दोघं एकमेकांच्या! आणि नेमका हाच माझा प्रॉब्लेम आहे! ते दोघे एकेमेकांच्याच जगात इतके सुखी आहेत की त्यांच्याकडे माझ्यासाठी वेळच नाहीये! मी खरंच सांगतोय अशा परिस्थितीत राहणं खूप कठीण आहे! सध्याची ठळक बातमी इतकीच आहे की निशांत परुळकर आणि मानसी आठवले हे दोघेजण बेपत्ता आहेत! शेवटचे वृत्त हाती आले तेव्हा ते प्रेमाच्या आणा-भाका घेत एकमेकांतच हरवले होते!
निशांत आणि मी अर्ध्या चड्डीत फिरायचो तेव्हापासूनचे छान मित्र! मानसी माझी अकरावीपासूनची पार्टनर! या दोघांची अकरावीत ओळख पहिल्यांदा मीच करून दिली!आज चार वर्षांनी ही वेळ आलीय की मी चारेक दिवसात दोघांना भेटलोही नाहीये! निशांत आज भेटणार होता म्हणून मी कॉर्नरला थांबलो. खूप वेळ वाट पाहूनही तो आला नाही म्हणून मी तंबीकडे निरोप ठेवून, निशांतला मनातून शिव्या देत 'Physics' dept गाठलं. वास्तविक माझा आणि फिजिक्सचा अजिबात संबंध नाही. पण तिथले करमरकर सर आम्हाला बरीच मदत करायचे. आम्हा कॉलेजच्या काही मुलाचा लायन्स, रोटरीसारखा एक छोटा क्लब होता. आम्ही गरजू लोकांना, विद्यार्थ्यांना जमेल तशी आर्थिक मदत करायचो. तेजस पाटील नावाच्या एका मुलाच्या वडिलांचं ऑपरेशन होणार होतं. घरची परिस्थिती अर्थातच बिकट! आम्ही कॉलेजमधून काही पैसे जमा करायचा प्रयत्न करत होतो. अशा कामांसाठी करमरकर सरांचा कायम पाठींबा आणि हातभार असायचा!
"सर, आले का हो थोडेतरी पैसे?" मी सरांना गेल्यागेल्या विचारलं.
" का रे? आज एकदम आल्या आल्या असा प्रश्न?" सरांनी मला उलटा प्रश्न टाकला.
" तसं काही विशेष नाही सर,महागाई इतकी वाढलीय की कुणालाही मदत करण्यापूर्वी शंभरदा विचार करतात लोक आणि त्यात त्यांचीही काही चूक नाही"
" खरंय तू म्हणतोस ते, पण यावेळी झालेत थोडेफार फंड्स जमा"
" ग्रेट! सर, संध्याकाळी हॉस्पिटलला जाईन म्हणतोय, उद्या ऑपरेशन आहे"
"हरकत नाही. दुपारनंतर येऊन जा, मी तुला सगळे पैसे 'बंदे' करून देतो"
मी सरांचा निरोप घेतला. अशा सगळ्या कामांमधून आम्ही लोकांना मदत करत नाही पण पब्लिसिटीच जास्त करतो असा काही लोकांचा समज होता! निव्वळ स्वतःशी असलेल्या प्रामाणिकपणामुळेच आम्ही ही कामं सुरु ठेवू शकलो होतो.
कॉर्नरला परत पोहोचलो तेव्हा चक्क निशांत येऊन पोहोचला होता!
"क्या बात,क्या बात,क्या बात! साधू संत दिसती कॉर्नरला तोची दिवाळी दसरा!" मी त्याचं स्वागत केलं.
" अज्या, भेटल्या भेटल्या मारायलाच हवी का?" निश्याचा प्रश्न.
" मी का मारू? माझा friend-philosopher-guide मला जवळपास आठवडाभराने दर्शन देतोय! स्वागत नको करायला?" मला त्याच्यावरचा सगळा राग काढायचा होता.
" ok तुझं स्वागतपर भाषण संपलं असेल तर आपण चहापानाकडे वळूया का?"
"हरकत नाही"
तंबीकडून वाफाळते चहाचे 'ग्लास' घेऊन आम्ही बसलो!
"काय मग परुळकर??काय म्हणताय?"
"काय म्हणू अज्या?"
"निश्या, भडव्या तू चार दिवस मला भेटला नाहीयेस, कुठे होतास, काय करत होतास, मानसी कशी आहे?अशी जुजबी माहिती पुरवलीस तरी खूप झालं"
"ओह ओके, ऐक. मानसी मस्त आहे. ती उद्या तिच्या मावसबहिणीच्या लग्नाला पुण्याला चाललीय. तिला बरीच खरेदी करायची होती.नवीनच बॉयफ्रेंड झालेलो असल्याने मी सगळीकडे तिच्या बरोबर हिंडत होतो!"
" च्यायला निश्या, तू मानसीबरोबर खरेदी करत फिरलास?"
" हो फिरलो खरा..तुला सांगतो अज्या,मी आतापर्यंत आयुष्यात खरेदीला जितका वेळ लावला नसेल ना तितका तिने एक साडी आणि ड्रेस विकत घायला लावला"
"काही खरं नाही! फारच साळसूद आणि आज्ञाधारक प्रियकर आहेस राव तू" मी पुन्हा त्याची थट्टा केली!
"अज्या मला माहितीय की मी गेले चार दिवस तुला भेटलो नाहीये त्याचा राग तू चेष्टा करून काढतो आहेस"
" नाहीरे अगदीच तसं काही नाही! पण मला प्रश्न पडलाय की प्रेमात पडल्यावर असंच होतं का?"
"माहित नाही, ज्याचा त्याचा दृष्टीकोण आहे रे"
" निशांत, प्रेमात पडल्यावरही असं बोलतो आहेस?" आमच्या गप्पा थोड्या गंभीर झाल्या.
" खरं ते सांगतोय! म्हणजे हेच बघना.मी मानसीबरोबर तिची खरेदी करायला चार दिवस हिंडलो त्याचं मला काहीच विशेष वाटत नाही! नवीन नवीन अफेअर असल्याने मी असं म्हणतोय असं तुला वाटेल पण मानसी माझी गलफ्रेंड नसती आणि तिने मला तिच्याबरोबर यायला सांगितलं असतं तरी मी गेलो असतो आणि अजून सहा-सात वर्षांनी बायको म्हणून विचारलं तरी मी जाईन.त्यासाठी मला ती माझी गलफ्रेंड असणं जरुरीचं वाटत नाही! त्यामुळे माझ्या दृष्टीने मी जे केलं ते प्रेम व्यक्त करायला केलं असही मी म्हणणार नाही किंवा तिला 'एकटी जा' असं म्हणताना मला insecurity वाटते असंही काही नाहीये! हे ज्याचं त्याचं वैयक्तिक मत असू शकतं. रोज एकमेकांना ५० वेळा "लव यु" म्हणणारी पण दुसऱ्या मुलाचा/मुलीचा विचार करणारी जोडपी असतात आणि महिनोंमहिने एकमेकांना न भेटता सुद्धा एकमेकांशी एकनिष्ठ असणारी जोडपी असतात! आणि मित्रा, तू काहीही म्हण पण हे सगळेच लोक आपापल्या जोडीदारावर कमी-जास्त प्रमाणात प्रेम करतातचं रे! प्रेम फुटपट्टीने किंवा वजन काट्यावर मोजता नाही ना येत! म्हणून म्हणतोय की प्रेम करणं म्हणजे नेमकं काय?किती प्रेम करायचं?कसं करायचं? हे ज्याचं त्याने ठरवायचं" "This material should not be copied, duplicated,reproduced or edited without the consent of the author"
©Chaitanya Joshi
