नाईटमेअर भाग ३

भाग १, भाग २ वरून पुढे--

"असं झालं काय श्रीकांत राव की तुमच्यावर पार आत्महत्या करण्याची पाळी यावी?" अनुपमने श्रीकांतला बोलतं करायला पुन्हा प्रश्न विचारला.
फायनली श्रीकांत बोलायला लागला-- "आता काय सांगणार आणि किती सांगणार? ते म्हणतात ना की ती सटवाई पाचवी पुजल्यावर काहीतरी लिहून जाते आपल्या नशिबात…माझ्या वेळी नशीब लिहायला ती पेन-पेन्सिल आणण्याऐवजी काळ्या रंगात बुडवलेला बोळा घेऊन आली होती बहुतेक…कारण जन्माला आल्यापासून माझ्याबाबतीत काही चांगलं घडलेलं मला आठवतच नाही! कायम स्ट्रगल…गरिबी…निराशा…आरोप"

"स्ट्रगल प्रत्येकाच्याच नशिबात असतो हो…तो कुणाला चुकलाय?" श्रीकांतने सुरुवातच अशा डिप्रेसिव्ह टोनमध्ये केल्यावर अनुपमने त्याला सावरायचा प्रयत्न केला.

"माफ करा कामत पण मी सहमत नाही! आयुष्य अवघड असलं तर ठीके पण खडतर असायला नको असं मला वाटतं"

"हम्म…" अनुपमने मान डोलावली.

"मी तुम्हाला माझ्याबद्दल सांगायचं टाळतोय असं समजू नका पण मला खरंच माझी कर्मकहाणी उगाळायची नाहीये! आपण तुमच्याबद्दल बोलू!!" आपण आत्महत्येचा प्रयत्न केला हे दारूच्या नशेत सांगून बसलो खरं पण आता जास्त डीटेल्स द्यायला नको असा विचार करून श्रीकांतने विषय बदलायचा प्रयत्न केला.

"हातिच्च्या…तुम्ही तर झकास जुन्या हिंदी पिच्चरसारखी सुरुवात केली होती राव…हिरोची गरिबी, स्ट्रगल, प्रेमभंग, आरोप वगैरे! मी रिअल लाईफ मनमोहन देसाई ऐकायला रेडी झालो होतो--"

"थट्टा सुचतेय तुम्हाला…घ्या करून थट्टा…आता तुमचं मीठ नाही खाल्लं पण दारू प्यायली म्हणजे ऐकून घ्यायलाच हवं…पण…माझ्या स्टोरीत प्रेमभंग असल्याचं मी तुम्हाला कधी बोललो?" श्रीकांतने विचारलं.

"अहो तुम्ही स्ट्रगल, गरिबी, निराशा म्हणाला होतात त्यामुळे मी ते स्ट्रगल, गरिबी, प्रेमभंग असं समजून घेतलं-- आणि हो मला अचानक आठवलं-- मगाशी मी पहिल्यांदा तुम्हांला उठवायला आलो ना तेव्हा तुम्ही सायली-सायली म्हणून झोपेत हाक मारलेली मी ऐकली होती" 
श्रीकांत चपापला. त्याला सायलीचा उल्लेख अनपेक्षित होता. 'आपण झोपेत तिचं नाव घेत होतो आणि या कामतने ते ऐकलं? शक्यच नाही! पण हा खोटं बोलतोय असं वाटत तर नाहीये!! माझ्यापेक्षा जास्त प्यायलाय…इतकी दारू पिउन माणूस खोटं तर बोलत नाही…'

"ओ भाऊ…किधर हरवलात? मनातल्या मनात नका बोलु…मोठ्याने बोला राव"

"तुम्ही मला खरंच सायलीचं नाव घेताना ऐकलंत?"

"हो"

"म्हणजे नाहीतर तुम्हाला सायली माहित असण्याचं काहीच कारण नाही…बरोबर?"

"मुळीच नाही…हां पण तुम्ही आता इतक्यांदा विचारताय म्हणून जाणून घ्यायची इच्छा आहे हे नक्की" अनुपम घोट घेत म्हणाला.

श्रीकांतने हातातला उरलेला पेग एक घोटात संपवला. तोंडाची कडवट चव सहन करत तो बोलायला लागला--

"मी म्हटलं ना सांगण्यासारखं विशेष काहीच नाही! टिपिकल फेल्ड लव्ह स्टोरी! मुलगा-मुलगी भेटले, प्रेमात पडले…पण मुलाकडे स्वतःचं घर नाही, पैसा नाही…सायली पण फार श्रीमंत होती अशातला भाग नाही. आयुष्यात काही कमी पडलं नाही याचा आनंद नव्हता तिला पण हौसमौज करायला मिळाली नाही याची खंत जरूर होती…आणि लग्नानंतर तरी तसं असावं अशी तिची अपेक्षा! कसं आहे ना कामत…तिने केलं तेव्हा माझ्यावर उत्कट प्रेम केलं…मानसिक, आर्थिक अगदी शारीरिकसुद्धा! पण जेव्हा तिला चांगल्या स्थळाकडून मागणी आली तेव्हा तिने माझी फार वाट न बघता होकार कळवून टाकला त्यांना!! आजकाल साला पोरी खूप हिशोबी असतात बघा!"

"मग? सगळं भारीच झालं की! माशी शिंकली कुठे?"

"भारी? तुम्हाला नशेत कळलं नाहीये कदाचित मी काय बोललो ते---सायलीने दुसऱ्या एका माणसाशी लग्न केलं…माझा विचार न करता….कळतंय का?"

"अहो कळलं की…पहिल्यांदा सांगितलंत तेव्हाच कळलं…तुम्हीच म्हणालात की तिने तुमच्यावर केलं तेव्हा उत्कट मानसिक, आर्थिक, शारीरिक प्रेम केलं! तुमची तेव्हाची गरज भागली की! आता ती तिच्या वाटेने गेली तुम्हाला कुठलाही मोडता न घालता!! जियो मेरे लाल…जगात सगळेच लोक इतके समजूतदारपणे वागायला लागले तर भारीच होईल" अनुपम दारूच्या नशेत होता पण त्याच्यामधला तत्ववेत्ता रंगात आला होता.

"वा म्हणजे माझ्या भावनांना, प्रेमाला काहीच किंमत नाही?"

"अहो नाही कोण म्हणतंय? पण एक लक्षात घ्या…प्रेम-वैर, आनंद-दुःख, आशा-निराशा, राग-लोभ अशा सगळ्याच मानवी भावना फार थोड्या क्षणांसाठी उत्कट, पराकोटीच्या वगैरे असतात. मग त्या अनुभवताना मिळणारं समाधान असो किंवा होणारा त्रास असो-- दोन्ही हे त्या त्या क्षणापुरतं आहे हे समजून घ्यायला हवं! श्रीकांत राव, आपल्याला काही गोष्टी मान्य कराव्या लागतात…माझं विचाराल तर मी नुसता इमोशन्सचाच नाही तर एकूणच आयुष्याचा क्षणभंगुरपणा त्याच्या बऱ्या-वाईट बाजुंसकट मान्य केला आहे….मोर ओव्हर मी तो अप्रीशियेट करायला शिकलो आहे"

"कामत---तुम्ही हे नेहमी असंच बोलता की हा जॉनी वॉकर बोलतोय? नाही कारण तोच बोलत असेल तर हरकत नाही पण नाहीतर तुम्ही बोलताय ते सगळं एकूण युजलेसच आहे"

"आता तुम्हाला तसं वाटतंय तसं…पण हां…तशी तुमच्या गोष्टीत काही ट्रजेडी नाही पण कॉमेडी नक्की आहे" अनुपम हसत म्हणाला.

श्रीकांतला आता त्याचा थोडा राग यायला लागला होता. 'मी याला माझी शोकांतिका सांगतोय तर याला त्यात हसरा शेवट दिसतोय??'

"म्हणूनच मी माझ्याबद्दल तुम्हाला काही सांगत नव्हतो…माझ्या कर्मकहाणीत नाविन्य नाही हे मलाही ठाऊक आहे पण म्हणून त्याची थट्टा होईल याची मला अजिबात कल्पना नव्हती" तो काहीसा चिडून म्हणाला.

"चुकलं सरकार…मी मुद्दामहून थट्टा नाही केली खरंच! मी तुम्हाला चिअर अप करण्याचा प्रयत्न करत होतो" अनुपम नवीन पेग बनवत म्हणाला.

"हा असा? अहो जरा वेळ, काळ बघून तरी ठरवत चला…या भिकारचोट पावसानेसुद्धा काय काळ-वेळ निवडलीय कुणास ठाऊक? जगातल्या एक-दोन समुद्रांच्या पाण्याची एकदम वाफ झाली बहुतेक…नाहीतर ढगात इतकं पाणी येणारे कुठून?" श्रीकांतने ग्लास उचलून ओठाला लावला तेव्हा त्याचं लक्ष व्हिस्कीच्या बाटलीकडे गेलं. "हे काय अर्धी संपली?" त्याने चाचरत विचारलं.

"संपली कसली? आपण संपवली!!गेले दोन पेग 'निट' प्यायलोय आपण!" अनुपम घोट घेत थाटात म्हणाला.

"च्यामायला…तरीच माझा घसा जळतोय…थोडं पाणी घेतो घालुन…" श्रीकांत उठून शेडच्या कडेला आला आणि त्याने कप बाहेरच्या पावसात धरला. तो मागे वळला तसं अनुपमने त्याला विचारलं--

"…. म्हणजे तुम्ही केलेला आत्महत्येचा प्रयत्न सायलीमुळे की---?"

"छे छे…तुमचा तो भावनांचा क्षणभंगुरपणा मान्य करण्याचा मोठेपणा माझ्याकडे नसला तरी त्यांना कवटाळून जीव देण्याचा करंटेपणा करण्याइतका मूर्खसुद्धा मी नाही"

"क्या बात है…जियो मेरे लाल…जबरी वाक्य होतं…पण हा जॉनी वॉकर होता की तुम्ही स्वतः?"

"आपलं चिल्लर तत्वज्ञान!! दारू प्यायल्यावर सुचतं---कुणीतरी म्हणून ठेवलंय-समाधान-असमाधानाच्या परमोच्च क्षणांना सर्वोत्तम तत्वज्ञान जन्माला येतं"

"वाह! पण मग ते आत्मह---"

"आयला तुम्ही त्याला चिकटूनच बसलात राव"

"सॉरी सॉरी सॉरी…मला कळतंय की तुम्हाला तो विषय नकोय…पण मी पहिल्यांदाच असा आत्महत्या करायला ट्राय केलेल्या माणसाला भेटलोय ना.…स्वतःचाच जीव घेण्याची हिम्मत अशी कुणात कशी काय असू शकते हा मला पडलेला सगळ्यात मोठा प्रश्न आहे"

"च्यामायला हे अजब आहे…आयुष्याचा काय बरं---हां--क्षणभंगुरपणा अप्रिशियेट करणाऱ्या माणसाला आत्महत्येचं कुतूहल?"

"आत्महत्येचं कुतूहल नाही हो…कौतुक वाटलं मला…आय मीन आपल्याला बुवा काही वाटेल ते झालं तरी असलं काही करायची हिम्मत होणार नाही…."

"काहीवेळी अशा काही घटना घडतात की आपल्याला आपल्या असण्याचीच लाज वाटायला लागते--मग भीती वाटो, निराशा वाटो किंवा अजून काही पण जीव देणं फार सोप्पं वाटायला लागतं--" श्रीकांत भकासपणे समोरच्या पावसाकडे बघत म्हणाला. काहीतरी आठवत तो हरवून गेला होता.

अनुपम चक्क गप्प झाला. काही वेळाने अनुपम काही बोलत नाहीये हे बघून श्रीकांत भानावर आला.

"गेल्या महिन्यात पुण्यात झालेल्या पीएमटीच्या अपघाताबद्दल ऐकलयंत का?" त्याने अनुपमला विचारलं.

"हे कुठून मधूनच?" अनुपमची तंद्री भंगली. त्याला थोडी झोप यायला लागली आहे असं श्रीकांतच्या लक्षात आलं.

"मध्येच नाही हो…ऐकलंय का ते सांगा आधी!"

"हो ऐकलं की…एक शाळकरी मुलगा गाडीखाली आला…तो ड्रायव्हर पिउन बस चालवत होता म्हणे"

"नुसता शाळकरी मुलगाच नाही तर एक म्हातारापण दगावला…सकाळी आठ-साडेआठ वाजले होते. रस्त्याला नेहमीसारखी खूप-खूप रहदारी होती. कुणीतरी सकाळ-सकाळ वैकुंठाकडे रिक्षातून एका तिरडीसाठी सामान नेत होता-- त्या तिरडीचे बांबू वाकडे-तिकडे बाहेर आले होते. आत बसलेला त्याचं कुणीतरी गेल्याच्या दुःखात असेल- पण शाळेच्या उशीर झालेल्या मुलाच्या सायकलच्या वाटेत ते बांबू येत होते म्हणून त्याने वाट बदलून सिग्नल चुकवून एका ठिकाणी चौकात कट मारला. तो मुलगा वळणावरून येणाऱ्या बसच्या समोर येतोय हे बघून कडेला सकाळी बाजारहाट करायला निघालेला म्हातारा त्याला अडवायला मध्ये आला…बस ताब्यात घेतानाचं पेपरवर्क करताना उशीर झाला म्हणून ड्रायव्हर घाईत--त्याला बारापर्यंत चार रिटर्न खेपा घालायच्या होत्या" श्रीकांत न थांबता बोलत होता--

"त-त-तुम्हाला एवढे डीटेल्स कसे माहिती? मला पेपरमध्ये काही वाचल्याचं आठवत नाही"

"कारण त्या बसचा ड्रायव्हर मी होतो" श्रीकांत पावसाकडे बघत म्हणाला. त्याने कपातला शेवटचा घोट संपवून तो कप जमिनीवर फेकला. शेडच्या कडेच्या खांबाला जाउन तो ओक्साबोक्शी रडायला लागला.

अनुपम कामत सुन्न होऊन बसला होता. त्याला काय बोलायचं सुचतच नव्हतं--

"इस थिस मिस्टर अनुपम कामत?"

"स्पिकिंग…व्हू इस दिस?"

"सर…सॉरी टू से पण तुम्हाला एक वाईट बातमी द्यायची होती"

"वाईट? काय झालं??"

"सर, तुमचे वडील-- आज--- अ-- आज तुमचे वडील आज सकाळी एका अपघातात गेले…रिअली सॉरी सर…माय कंडोलन्सेस"

क्रमश: