एक सुस्त रविवार

ब्लॉग वाचण्यापूर्वी ही बातमी जरूर वाचा 

                                                                             **

"सर, सगळे गेलेत, आता साधारण तासभर आम्ही कुणाला आत येऊन देणार नाही..तुमचं सावकाश आटपू द्या" एक सफारी घातलेला माणूस येऊन सांगून गेला. झरूनी त्याचं कौतुक करायला त्याचं नाव आठवण्याचा प्रयत्न केला पण अहं..त्यांना काही नाव आठवलं नाही.

"चलिये आसिफ भाई" मागून मन्नुजींनी येऊन पाठीवर थाप मारली.."सगळे खोळंबलेत"

"अ हो.. हो..चला" म्हणत दोघे प्रशस्त डायनिंग टेबलकडे आले. 

"हा तुमचा मिडिया फार तापदायक प्रकार आहे हो..आम्ही तिकडे बसून नुसते ऐकतो..आज पाहिलं बुवा" झरु म्हणाले.

"सगळे आगाऊ, लबाड आहेत हो..मी तर त्यांच्यासमोर काही बोलायलाच जात नाही..पराचा कावळा करतात हो.." मन्नुजी हतबल होत म्हणाले.

"तुम्ही आता बोलतच बसणार आहात की जेवणार पण आहात? या राजकारण, मिडिया असल्या वायफळ चर्चा होत राहतील..मन्नू काका, मम्मी नाहीये तर तुमची बडबडच सुरु झाली" प्लेटवर काटे-चमचे आपटत राहुल्या बोलला.

"अरे मी कधीचं तेच विचारणार होतो, मॅडम कुठे गेल्या?" झरुनी विचारलं.

"मॉम इस्टरच्या प्रोग्रॅमला गेलीय..तिने तुम्हाला वेलकम विशेस पाठवल्या आहेत, मी सांगायलाच विसरलो"

"ओके ओके.."

"जेवायचं का? मला तर खूप भूक लागलीय" म्हणत राहुल्याने अधाशासारखे पानात पदार्थ वाढून घेतले.

'याची मम्मी समोर असती तर आत्ता तिने डोळे मोठे केले असते..मेला पोट भरायला खातो की साठवून ठेवायला खातो हे मला अजून कळलेलं नाही..' मन्नूनी मनातल्या मनात म्हटलं.

झरूंनी अल्लातालाचं नाव घेतलं आणि बिस्मिल्लाह केला. दोन तीन घास खाऊन झाल्यावर त्यांच्या लक्षात आलं की मन्नुजी काही खातच नाहीयेत.

"मन्नूजी, आजचा मेनू तुमच्या विशेष आवडीचा दिसत नाही.."

"अ..नाही नाही..जेवतो की.."

"कसला विचार करताय?"

"तुमच्याशी एक-दोन मुद्द्यांवर चर्चा करायची होती..ती कधी करता येईल त्याचा विचार करत होतो.."

"काय मन्नू साहेब? मी तुमच्याशी चर्चा-बिर्चा करायला इथे आलेलो नाहीये..काल मुद्दाम मिडीयाला स्टेटमेंट दिलं मी तसं..मी संडे एन्जॉय करायला आलोय..आपण आत्ता मस्त जेवूया..मग थोडावेळ टीव्ही बघू वेळ असेल तर..तुमचा तो ‘डान्स इंडिया डान्स’ नावाचा कार्यक्रम आमच्याकडे फार लोकप्रिय आहे..तुम्ही पाहता का?"

"अहो झरु अंकल, अख्ख्या इंडियातल्या लोकांना वाटतं की माझी मम्मी यांनाच गेली कित्येक वर्ष डान्स करायला लावतेय..ते कसला प्रोग्रॅम बघणारेत??" राहुल्याने पुन्हा थट्टा करायची संधी सोडली नाही. 

"गोश तो एकदम टेस्टी बना है..मला तर जामच आवडलं" इतका वेळ शांत बसलेला बिल्लू बाळ बडबडला.

"सेम पिंच.." राहुल्याने त्याच्या हाताला चिमटा काढत म्हटलं.  

"मन्नुजी तुम्ही आत्ता जेवून घ्या..नंतर आमच्यासाठी अरेंज केलेलं कॉप्टर थोडं १०-१५ मिनिटं थांबवू आणि तेवढ्या वेळात करू काय ती चर्चा..नेहमीचेच तर विषय असणारेत.."

"मन्नू काका, जेवून घ्या..मम्मी नाहीये म्हणून नीट तोंड उघडून जेवता येईल तुम्हाला" (हे वाक्य कोण बोललं असेल हे.सां. न.)

बिल्लू बाळ जेवताना मच-मच आवाज करत जेवतो हे मन्नुजींच्या लक्षात आलं होतं पण डिप्लोमॅटिक इम्युनिटीमुळे त्याला काही बोलता येत नव्हतं. दुसरीकडे राहुल्या उगाच त्यांची चेष्टा करत होता पण मॅटर्नल इम्युनिटीमुळे त्यालाही काही बोलता येत नव्हतं. त्यांची चिडचीड झाली होती. 

गेला दीडेक आठवडा मिडीयाने झरुंच्या या ट्रीपची जरा जास्तच हाईप केली होती. त्यात अमेरिकेने हफिझ सैद असं नवीन नाव जागतिक चर्चेला पुरवलं होतं. ‘आधीच काय प्रॉब्लेम्स कमी आहेत? त्यात नुकतंच सियाचीनमधल्या हिमवादळात काहीशे पाकिस्तानी सैनिक सापडल्याचं त्यांना कळलं होतं. हा झरू त्यांना सोडवायला मदत करा असं सांगणार याची त्यांना खात्री होती. झरूने येताना मोठी शक्कल लढवली होती. दिलेल्या वेळेपेक्षा तो तब्बल दिडेक तास उशिरा आला होता. त्यामुळे ठरलेल्या वेळेतला उरलासुरला वेळ हा वेळ काढत जेवणार आणि काढता पाय घेणार हे त्यांच्या लक्षात आलं. बरं त्याला जास्त वेळ थांबवला तर मिडिया बोंबलणार, राहुल्या चुगल्या करणार आणि मग मॅडम काहीतरी बोलणार! मॅडम पण लई हुशार आहेत, स्वतः इस्टरचं नाव काढून आल्या नाहीत आणि या बिंडोकला दिलं पाठवून! चीनकडून पण या भेटीबद्दल काहीतरी भोचक विधान होणार! आता काहीतरी डोकं लावायलाच पाहिजे.’ मांडीवर घेतलेला रुमाल बाजूला करत गुडघा खाजवत त्यांनी सेक्रेटरीला हाक मारली. तो लगबगीने पळत आला. त्याच्या कानात काहीतरी कुजबुजत त्यांनी त्याला परत पाठवलं. झरुने त्यांच्याकडे पाहत मान हलवत, भुवई वर करून 'काय?' असा प्रश्न विचारला.

"आपलं ते १०-१५ मिनिटं उशीर करायचं हो.." म्हणत त्यांनी विषय थांबवला. झरूजी परत जेवणात बिझी झाले. 

बिल्लू आणि राहुल्या जेवता-जेवता एकमेकांशी आय-फोनची ऍप्स डिस्कस करत होते. अनेक गोड पदार्थांपैकी झरूंना बासुंदी आवडल्याचं दिसत होतं. पण ती ते भातात घालून खायला लागल्याचं मन्नुजींना दिसताच त्यांनी बाकी काही न खाता शेवटचा दही-भात पानात वाढून घेतला. 

**

"फार छान सुपारी आहे हो..मला थोडी पार्सल देता का?" झरूंनी विचारलं. त्यांनी ऑलरेडी तीन-चार वेळा सुपारी खाऊन झाली होती. 

"हो हो..आमच्याकडून भारतभेटीनिमित्त तुम्हाला तेवढीच भेट" मन्नु हसत म्हणाले आणि त्यांनी मागे उभ्या माणसाला खूण केली. तो सुपारीची पाकिटे अरेंज करायला पळाला.

मागून एकमेकांना टाळ्या देत, खिदळत बिल्लू आणि राहुल्या आले. 

"मन्नु अंकल, मला जेवण फार आवडलं..एक नंबर..मी आत्ताच हिंदुस्तानात अमन राहो म्हणून ट्विटपण केलं"

"बेटा, तुम्ही खुश तर आम्ही खुश..काय झरू साहेब बरोबर ना...??"

"अलबत..शेवटी आमची गद्दी तुम्हीच तर चालवणार आहात.." झरूंनीही दाद दिली. 

('माझी गादी टिकेल का नाही तेच माहित नाही..बिल्लुला आयुष्यभर झोपायला गादी मिळाली तरी खूप झालं' झरूच्या डोक्यात आलेला विचार, 'या राहुल्याला ‘सायकल’ चालवता येत नाही, गादी काय चालवणार?' मन्नुच्या डोक्यातला विचार)

''चलो अंकल, आम्ही जातो जरा पुढे..आमच्या जरा वेगळ्या गप्पा चालल्या आहेत" म्हणत बिल्लू राहुल्याचा हात धरून निघाला. राहुल्या जाताना आपल्याकडे डोळे वटारून बघत आपल्याला दटावतो आहे असं मन्नुजींना वाटत राहिलं.

मुलं पुढे गेल्याचं बघून झरूंनी विचारलं-

"बोला साहेब, तुम्हाला कसली चर्चा करायची होती? दारापर्यंत चालता चालता बोलू..."

"अ..ते आपलं हे..” असं म्हणत त्यांनी मागेमागे चालणाऱ्या सेक्रेटरीच्या हातातून एक कागद घेतला. "हे आमचं मिडिया स्टेटमेंट..आमचे पक्ष प्रवक्ते आपण 'या' गोष्टी बोललो म्हणून सांगतील.." म्हणत तो कागद झरूंना दिला. झरूनी कोटाच्या खिशातून चाळीशी काढली आणि डोळ्यावर चढवत तो कागद वाचला. 

"ठीके..चालतंय..तेवढा कसाबवाला मुद्दा काढून टाका..जुना झालाय हो तो..आमच्याकडे खात्रीशीर रिपोर्ट आहेत की हिंदुस्तानी लोक विसरलेत त्याला.."

"अहो पण.."

"अहो कसलं पण आणि काय...हा हफिझ सैदवाला मुद्दा आपण का मांडलाय? लोकांनी त्या कसाबला विसरून जावा म्हणून..मुळात हा हफिझ सैद अस्तित्वात तरी आहे का मला सांगा..?" झरू डोळा मारत म्हणाले.

"अ..तेही खरंच.."

"आणि हो, त्या सियाचीनच्या दुर्घटनेचं कानावर आलं असेल तुमच्या..त्याचं काहीतरी पहा.."

"अ..हो..मॅडमशी बोलेन मी त्याच्याबद्दल"

"मॅडमसमोर तोंड उघडणार नसाल तर त्यांना लिहून कळवा" झरुंनीही मन्नुजींची थट्टा केली. मन्नुजी ओशाळून हसले.

"आणि हो, अजून एक..राहुल्या आणि बिल्लूचं चांगलं जमलेलं दिसतंय..एखादं वाक्य ते पण टाकून द्या...मॅडमपण खुश होतील" 

मन्नुजींनी मागे उभ्या सेक्रेटरीला खूण केली, त्याने मुद्दा हातातल्या नोटपॅडवर खरडला.

"असेच बोलवा परत कधीतरी..पुढच्या वेळी आल्यासारखे राहून जाऊ २-३ दिवस काय.?" झरू म्हणाले.

“हो हो जरूर.."

"आणि तुम्हीसुद्धा या कधीतरी..आमच्याकडे बघायला जाम भारी काय काय आहे.."

"खरंच??" मन्नुजींनी एक निसटता वार करायची संधी साधली. पण तोपर्यंत झरू समोर आलेल्या मिडीयाच्या लोकांना अभिवादन करण्यात गुंतले होते.

**

तो दुपारचं जेवण जेवून निवांत पडला होता. रविवारी सगळ्यांना एक स्वीट मिळतं. आजूबाजूच्या दोन-तीन लोकांच्या पानातलं हात घालून घालून त्याने खाल्लं होतं. एका हवालदाराने येऊन काठी गजांवर आपटली. त्याने त्रासून हवालदाराकडे पाहिलं-

"काये?" 

"चिठ्ठी!!"

त्याने उडी मारत उठुन ते चिठोरं घेतलं. आणि उघडून वाचायला सुरुवात केली-

"जनाब, 

रविवारची मेजवानी यशस्वी..निघायची वेळ जवळ आलीय...तयार व्हा"

***